Toμέας Δικαιοσύνης Ελλήνων
ΕΛΛΗΝ.Ε.Σ.
Δελτίο τύπου για την βλάσφημη "παράσταση'' στη Θεσσαλονίκη
Η τελευταία παράσταση στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα τις μέρες που εορτάζεται η απελευθέρωση της πόλης και η εορτή του Αγίου Δημητρίου κάνει προπαγάνδα προσέλκυσης σε αποκρυφιστικές δολοφονικές εωσφορικές θρησκείες.
Οι συντελεστές πρέπει να διωχθούν για τα ποινικά αδικήματα της βλασφημίας της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως, προσβολής του Ιερού προσώπου της Παναγίας μας αλλά και προσβολής του άρθρoυ 3 του Συντάγματος που ορίζει την Ορθοδοξη Πίστη στον Ιησού Χριστό ώς επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα αλλά και για το αδίκημα του προσηλυτισμού στην εγκληματική οργάνωση του εωσφορισμού.
Η Ελλάδα είναι μία Ορθόδοξη Χριστιανική χώρα και αυτό θεμελιώνεται στο Σύνταγμά της άρθρο 3 και θεμελιώνεται στον πυλώνα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Αρθρο 3: (Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας)
1. Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Tόμου της κθ΄ (29) Iουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.
2. Tο εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Kράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.
3. Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. H επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας και της Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στην Kωνσταντινούπολη. Επιπλέον ο συγγραφέας της παράστασης ανήκει σε εωσφορική στοα και γι αυτό σας παραθέτουμε την ανακοίνωση του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Σεραφείμ που έχει και την επιστημονική ιδιότητα του Νομικού.
"Επειδή γίνεται μεγάλος θόρυβος με την θεατρική παράσταση που παίζεται στην Θεσσαλονίκη «Η ώρα του διαβόλου» του Πορτογάλου ποιητή και συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα (Fernando Antonio Nogueira de Seadro Pessoa), ο οποίος γεννήθηκε το 1888 και πέθανε το 1935 διαλυμένος από τον αλκοολισμό σε ηλικία 47 ετών, αναφέρομε ότι υπήρξε ενθουσιώδης με τον εσωτερισμό, τον αποκρυφισμό, τον ερμητισμό, την αριθμολογία και την αλχημεία. Υπήρξε λάτρης του νεοπαγανισμού, της θεοσοφίας και του ροσιτρουσιανισμού και άμεσος συνεργός του γνωστού σατανιστή και αποκρυφιστή Aleister Crowley, ο οποίος κατεδικάσθη στην Ιταλία για τελετουργικές δολοφονίες γυναικών. Ο Πεσσόα μετέφρασε στα πορτογαλικά το ποίημα του Crowley «Hymn to Pan».
Είναι γνωστό ότι ο σατανιστής Aleister Crowley ανήκε στο ερμητικό τάγμα «Χρυσή Αυγή» του οποίου ιδρυτικό στέλεχος ήταν ο Ιρλανδός ποιητής W. B. Yeats, το οποίον αναφέρει
ο Γ.Γ. του Λαικού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή κ. Ν. Μιχαλολιάκος στον πρόλογο του βιβλίου του Οδυσσέως Πατεράκη, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις 1982, «Το αστραφτερό σκοτάδι του εωσφόρου – Εθνική των Ελλήνων Θρησκεία». Ιδιαιτέρας μνείας πρέπει να τύχη το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ. Ν. Μιχαλολιάκος στην ποιητική του συλλογή «Η εξομολόγησις ενός εθνικού», εκδ. Νέα Σπάρτη, που ανετυπώθη το 2008 έχει και αυτός ύμνο στον Πάνα, όπως ακριβώς ο Aleister Crowley, του οποίου τον ύμνο μετέφρασε στα πορτογαλικά ο Πεσσόα.
Τα συμπεράσματα στους εκλεκτούς αναγνώστες και για το θεατρικό έργο και για τον συγγραφέα του.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ "
Πλέον ολοφάνερα μετά την αλλαγή στο μάθημα των θρησκευτικών εκ μέρους της κυβέρνησης και παραθρησκευτικών αποκρυφιστικών οργανώσεων, τα γεγονότα στην Ελλάδα με την γενικότερη προσβολή της Πίστεως και της Πατρίδας μας και οι επιθέσεις κατα της ζωής συμπολιτών μας Χριστιανών Ορθοδόξων δηλώνουν φανερά την ύπαρξη και δράση αντιχριστιανικής και ανθελληνικής εγκληματικής οργανώσεως με οργανωμένο σχέδιο δράσης κατα του Ορθοδόξου Χριστιανικού Ελληνικού Λαού και αυτο πρέπει να κινητοποιήσει τον Ελληνικό λαό, τις δικαστικές αρχές και τις δυνάμεις ασφαλείας και πάνω από όλα την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Toμέας Δικαιοσύνης Ελλήνων
ΕΛΛΗΝ.Ε.Σ.
ακολουθεί ανάλυση της Νομοθεσίας για το θέμα. Ενημερώστε τους συμπολίτες μας ώστε να γνωρίζουν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ
ΕΠΙΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Άρθρο 198 - Κακόβουλη βλασφημία
1. Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.
2. Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παρ.1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.
Άρθρο 199 - Καθύβριση θρησκευμάτων
Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.
Άρθρο 200 - Διατάραξη θρησκευτικών συναθροίσεων
1. Όποιος κακόβουλα προσπαθεί να εμποδίσει ή με πρόθεση διαταράσσει μιαν ανεκτή κατά το πολίτευμα θρησκευτική συνάθροιση για λατρεία ή τελετή, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.
2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται όποιος μέσα σε εκκλησία ή σε τόπο ορισμένο για θρησκευτική συνάθροιση ανεκτή κατά το πολίτευμα, ενεργεί υβριστικά ανάρμοστες πράξεις.
Άρθρο 201 - Περιύβριση νεκρών
Όποιος αφαιρεί αυθαίρετα νεκρό ή μέλη του ή την τέφρα του, από εκείνους που έχουν δικαίωμα να τα φυλάξουν ή ενεργεί πράξεις υβριστικά ανάρμοστες σχετικές με αυτά ή με τάφο τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.
Στο έβδομο κεφάλαιο του Ποινικού μας Κώδικα με τον τίτλο “Επιβουλή της θρησκευτικής ειρήνης” περιλαμβάνεται το άρθρο 198 Π.Κ. “Κακόβουλη βλασφημία” που ορίζει τα εξής:
- Με Φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.
- Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παραγράφου 1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με κράτηση έως έξι (6) μήνες ή με πρόστιμο έως τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ. (Η παράγραφος 2 όπως αντικαταστάθηκε με την παρ.3α άρθρου 24 Ν.4055/2012 και ισχύει από 2/4/2012).)
Πότε υπάρχει βλασφημία και πως τιμωρείται;Η διάταξη αυτή αποσκοπεί στην απόκρουση της τελούμενης δημοσίως, κακοβούλως και καθοιονδήποτε τρόπο υβρίσεως του θεού και στην προστασία της θρησκευτικής ειρήνης και του θρησκευτικού συναισθήματος από την πολιτεία, γιατί είναι μέλημά της.Έτσι η προσβολή του προστατευτέου αυτού εννόμου αγαθού, που έχει άϋλο χαρακτήρα και εμπίπτει, ασφαλώς και αναμφισβητήτως στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος, δεν θίγει αμέσως τα άτομα, τα οποία βιώνουν το αγαθό αυτό, γιατί τα ίδια υφίστανται εμμέσως και εξ αντανακλάσεως την προσβολή. Ο άϋλος χαρακτήρας και η ιερότητα όλων αυτών των αγαθών καθιστούν τις ανωτέρω του 7ου κεφαλαίου διατάξεις ασυμβίβαστες με την έννοια του ιδιωτικού συμφέροντος και την εντεύθεν προσβολή του, ώστε να δικαιολογείται η αποκατάσταση αυτής με την πραγματική ή συμβολική επιδίκαση ορισμένου χρηματικού ποσού. Η προστασία των έννομων αυτών αγαθών είναι ανεξάρτητη από τους φορείς τους, στους οποίους ενδέχεται να αντανακλά η προσβολή τους, και ανάγεται μόνο στο δημόσιο συμφέρον για τη διατήρηση των αγαθών αυτών.Ειδικότερα στην παρ.1 του εν λόγω άρθρου τα στοιχεία της αξιόποινης πράξης (πλημμέλημα) περιλαμβάνουν την καθύβριση με οποιονδήποτε τρόπο του θεού δημόσια και κακόβουλα. Εδώ απαιτείται κακοβουλία, δηλαδή εκδήλωση με εχθρική νοοτροπία προς το Θεό ή από άλλο ταπεινό αίτιο. Η κακοβουλία είναι έννοια νομική.Ειδικότερα η παρ. 2 του άρθρου 198 Π.Κ. είναι επικουρική (επιβοηθητική ) σε σχέση με τη παράγραφο 1 του ίδιου άρθρου.Το εγκληματικό νόημα της ρυθμίσεως του άρ. 198 παρ. 2 (πταισματική παράβαση) συνίσταται στη δημόσια εκδήλωση μιας ανεπιθύμητης από την έννομη τάξη εσωτερικής διαθέσεως που σχετίζεται με το σεβασμό που οφείλεται προς τα θεία. Η έννοια θείο είναι ευρύτερη του Θεός και περιλαμβάνει άγιους, ιερά μυστήρια, ιερά σύμβολα, εικόνες κ.λ.π. Είναι γενικά οτιδήποτε που θεωρείται ιερό απο αναγνωρισμένη θρησκεία. Εδώ δεν απαιτείται κακοβουλία, όπως στην πρώτη παράγραφο της διάταξης αυτής για την στοιχειοθέτηση του αδικήματος.Ως βλασφημία, με την οποία εκδηλώνεται η έλλειψη του οφειλόμενου σεβασμού προς τα θεία νοείται, κατά την έννοια της διατάξεως, η οποιαδήποτε προφορική ή έγγραφη εκδήλωση που ενέχει χλευασμό ή προσβλητικές, απρεπείς ή χυδαίες εκφράσεις εκείνου που θεωρείται από αναγνωρισμένη θρησκεία ιερό.Για να είναι αξιόποινη η κατά την ως άνω διάταξη βλασφημία των θείων, θα πρέπει η πράξη να τελείται δημόσια, δηλαδή διά του τύπου ή σε δημόσιο χώρο (να μπορεί να γίνει αντιληπτή από αόριστο αριθμό προσώπων) ή με δημόσιο τρόπο (λ.χ. στο ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδα κλπ.) ή και χρόνο (να μπορεί να γίνει αντιληπτή από ένα τέτοιο αριθμό).Η εκδήλωση δε αυτή χαρακτηρίζεται δημόσια, όταν είναι δυνατόν να υποπέσει στην αντίληψη αορίστου αριθμού προσώπων, άλλων, εκτός εκείνων προς τα οποία απευθύνεται, ασχέτως αν αυτή έλαβε χώρα σε δημόσιο ή ιδιωτικό τόπο ή την αντιλήφθηκαν τρίτα πρόσωπαΕξάλλου απαραίτητη είναι και η υποκειμενική κάλυψη του στοιχείου της δημοσιότητας για την ολοκλήρωση του εγκλήματος που το περιέχει στην αντικειμενική του υπόσταση. Απαιτείται δηλαδή γνώση και βούληση του εν λόγου στοιχείου, γνώση δηλαδή του δράστη ότι εκδηλώνει έλλειψη σεβασμού προς τα θεία που να μπορεί να γίνει αντιληπτή από αόριστο αριθμό προσώπων και θέληση του ιδίου να εκδηλώσει ως άνω την εν λόγω έλλειψη σεβασμού .(Πηγή νομολογία δικαστηρίων – αποφάσεις: 1298/2002 ΑΠ , 87/2000 ΔΣΤΡ ΛΑΡ, 303/1999 ΠΛΗΜΜ ΧΑΛΚ, 113/1999 ΔΑΕΡ ΛΑΡ, 422/1998 ΑΠ, 404/1996 ΑΠ) Α.- ΣΥΝΤΑΓΜΑ (1975) ΑΡΘΡΟΝ 13 (Σ. 13) Το ισχύον Σύνταγμα (1975) διαλαμβάνει τα σχετικά με την θρησκευτική ελευθερία στο άρθρο 13, το οποίο ορίζει τα ακόλουθα: «1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως είναι απαραβίαστος. Η απόλαυσις των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται εκ των θρησκευτικών εκάστου πεποιθήσεων. 2. Πάσα γνωστή θρησκεία είναι ελευθέρα και τα της λατρείας αυτής τελούνται ακωλύτως υπό την προστασίαν των νόμων. Η άσκησις της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλη την δημοσίαν τάξιν ή τα χρηστά ήθη. Ο προσηλυτισμός απαγορεύεται. Ε. ΣΥΝΑΦΗ ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ Συναφή είναι και τα δικαιώματα:α) Του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου (Σύνταγμα άρθρο 2 παρ. 1).β) Της προστασίας της τιμής και της ελευθερίας (Σύνταγμα άρ. 5 παρ. 2).γ) Της ισότητας (άρ. 4 Συντάγματος).δ) Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι (Σύνταγμα άρθρο 11 παρ. 1 )κ.λπ..Γ.- ΕΙΔΙΚΟΙ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ – ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ – ΙΣΧΥΩΝ ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΝ 1363/1938 «Περί κατοχυρώσεως διατάξεων των άρθρων 1 και 2 του εν ισχύι Συντάγματος», άρθρα 4 και 5. Κατά το επόμενο έτος τα άρθρα αυτά αντικαταστάθηκαν από το άρθρο 2 του ομότιτλου ΑΝ 1672/1939, το οποίο ορίζει στην παρ. 2 τα ακόλουθα: «Προσηλυτισμός ιδία είναι η δια πάσης φύσεως παροχών ή δι’ υποσχέσεως τοιούτων ή άλλης ηθικής ή υλικής περιθάλψεως δια μέσων απατηλών δια καταχρήσεως της απειρίας ή εμπιστοσύνης ή δι’ εκμεταλλεύσεως της ανάγκης, της πνευματικής αδυναμίας ή κουφότητος άμεσος ή έμμεσος προσπάθεια προς διείσδυσιν εις την θρησκευτικήν συνείδησιν ετεροδόξων επί σκοπώ μεταβολής του περιεχομένου αυτής». Σημείωση: Η λέξη «ιδία» σημαίνει ότι η απαρίθμηση των αθέμιτων μέσων (τρόπων) του προσηλυτισμού είναι ενδεικτική στο Νόμο και όχι περιοριστική (τούτο σημαίνει ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι που εντάσσονται στην εν λόγω παραβατική συμπεριφορά). Και αυτό καθορίζεται κάθε φορά από την Διοίκηση και τα Δικαστήρια. Η άσκηση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας περιορίζεται από ορισμένους φραγμούς, που ορίζονται περιοριστικά στο άρθρο 13 του Συντάγματος. Αυτοί αναφέρονται: 1.- Στη «γνωστή» θρησκεία (Σύντ. άρ. 13 παρ. 2) Ο περιορισμός υπέρ της γνωστής θρησκείας αφορά πρωτίστως στο δικαίωμα της λατρείας. Κάθε άτομο στην Ελλάδα έχει το δικαίωμα να πρεσβεύει οποιαδήποτε θρησκεία που το ίδιο επιλέγει, αλλά η ακώλυτη άσκηση της λατρείας υπό την προστασία των νόμων είναι εγγυημένη από το Σύνταγμα άρ. 13 παρ. 2, μόνον υπέρ των γνωστών θρησκειών. Η ερμηνεία που κράτησε μέχρι σήμερα, σχετικά με τον όρο «γνωστή», είναι ότι αυτή σημαίνει τα θρησκεύματα εκείνα (θρησκείες ή ομολογίες) που δεν έχουν μυστικά δόγματα και κρυφή λατρεία και που είναι προσιτά (να τα γνωρίσει εύκολα ο καθένας) (πρβλ. Σ.Τ.Ε. 2105-2106/1975 (Ολομ.). 2.- Στη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη (Σύντ. άρ. 13 παρ. 2). Πρόκειται για το σύνολο των θεμελιωδών κοινωνικών, ηθικών, πολιτιστικών, πολιτειακών και οικονομικών αρχών και αντιλήψεων που κυριαρχούν , τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας σε δεδομένη χρονική στιγμή. Η τυχόν σύγκρουση των λατρευτικών εκδηλώσεων ενός θρησκεύματος με την Ελληνική δημόσια τάξη κρίνεται από τη Διοίκηση και τελικά από τα δικαστήρια. 3.- Στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Κράτος και την συμμόρφωση προς τους νόμους (Σύντ. άρ.13 παρ. 4).4.- Στην απαγόρευση του προσηλυτισμού (Σύνταγμα άρ. 13 παρ. 2) (βλ. ανωτέρω και άρθρα 4 και 5 του ΑΝ 1363/1938 και άρ. 2 του ΑΝ 1672/1939) Η έννοια του προσηλυτισμού είναι ευρύτατη στην ερμηνεία της Νομοθεσίας και απρόβλεπτη στην πλούσια νομολογία (του Αρείου Πάγου, του Σ.Τ.Ε., του Ε.Δ.Δ.Α. κ.λπ.). Έχει προς τούτο αναπτυχθεί πλουσιότατη βιβλιογραφία και αρθρογραφία περί της αληθούς εννοίας του προσηλυτισμού (ετυμολογία: εκ του προς + ήλυθον = ήλθον του έρχομαι, προσηλυτίζω = πείθω κάποιον να αποδεχθεί το θρησκευτικό δόγμα που πιστεύω ή γενικά τις ιδέες μου, Προσηλυτισμός = η προσπάθεια για απόκτηση οπαδών, ομοϊδεατών, Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη, 1992, σελ. 645). Οι έννοιες της «θρησκευτικής ελευθερίας» και του «προσηλυτισμού» είναι κάπως γενικές και αόριστες και εν πολλοίς παρεξηγημένες στο ευρύ κοινό, που δεν έχει εντρυφήσει στα σχετικά θέματα και δεν είναι κάτοχος του ως άνω παρατιθεμένου ισχύοντος νομικού πλαισίου (Σύνταγμα 1975 -άρθρον 13, Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων Ανθρώπου- άρθρον 9, και άρθρα 4 και 5 του Α.Ν. 1363/1938, όπως αντικαταστάθηκαν από το άρθρο 2 του Α.Ν. 1672/1939) και της πλουσίας Νομολογίας (αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Αρείου Πάγου, Συμβουλίου της Επικρατείας κ.λπ. Δικαστηρίων) και αρθρογραφίας-βιβλιογραφίας. Η σύγχυση επιτείνεται και από το γεγονός ότι οι ερμηνευτές των ως άνω εννοιών, δεν εκκινούν από την αυτή θεώρηση (νομική, ιδεολογική, θρησκευτική, πολιτική) των πραγμάτων (κάτι που για τον έναν είναι δικαίωμα, για τον άλλον αποτελεί παρανομία ή καταπίεση). Κάτι που για τον έναν θεωρείται φυσιολογική ομολογία πίστεως, για τον άλλον (σκοπίμως ή εκ πλάνης) θεωρείται αθέμιτος προσηλυτισμός. Το θέμα είναι «λεπτό» και απαιτεί εμβάθυνση και προσοχή για να γίνει κατανοητό. Μεγάλο μέρος της συγχύσεως οφείλεται και στο γεγονός ότι στα προϊσχύσαντα Συντάγματα (άρα και στην αντίστοιχη νομολογία των ετών εφαρμογής εκάστου Συντάγματος!!) δεν αντιμετωπίζεται με τον ίδιο προσανατολισμό ο προσηλυτισμός. Ούτω κατά μεν τα Συντάγματα του 1844, 1864, 1911, 1952 και 1968, ορίζετο ότι «απαγορεύεται ο προσηλυτισμός και κάθε άλλη επέμβαση κατά της επικρατούσας θρησκείας» (Άρα ο προσηλυτισμός κατά κάθε άλλου θρησκεύματος επιτρεπόταν γιατί δεν ενέπιπτε στην -τότε- συνταγματική απαγόρευση). Αντιθέτως, κατά τα Συντάγματα του 1925 (σχέδιο) 1926, 1927 (1, εδ. 4) και 1975 (ισχύοντος-Σ.13 παρ. 2) ορίζεται ότι «ο προσηλυτισμός απαγορεύεται» (σκέτο!!). Η διενέργεια, δηλαδή, του προσηλυτισμού είναι παντελώς απαγορευμένη πλέον, σήμερον, είτε υπέρ είτε κατά οποιασδήποτε θρησκείας (αδιακρίτως) ή ομολογίας.
ΤΕΛΙΚΟΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η χριστιανική ομολογία πίστεως (ή μαρτυρία) αποτελεί νόμιμη ενάσκηση ατομικού δικαιώματος στη διάδοση του Ευαγγελίου, ενώ ο αθέμιτος προσηλυτισμός αποτελεί διαστροφή ή παραμόρφωση του γνησίου ευαγγελισμού και οπωσδήποτε ευθεία παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας του άλλου ανθρώπου, που προβλέπεται και τιμωρείται υπό του Ποινικού Νόμου.-
